Direct naar content

‘Websites zijn een ramp.’

Door een ongeluk wordt Daniël Knegt van de ene op de andere dag blind. Na een moeilijke periode weet hij zijn leven weer op te pakken. Nu gaat hij als paratriatleet voor goud op de Paralympics in 2020. En toch, allerlei dagelijkse dingen zoals online bestellen of het touch screen van de koffiemachine bedienen: dat blijft moeilijk.

Foto van Daniël met zijn geleidehond

We drinken koffie bij Daniël thuis. Op het touchscreen van de koffiemachine zitten kleine stickertjes met reliëf. ‘Voor mij de enige manier om het apparaat zonder hulp te kunnen gebruiken,’ vertelt hij.

Trainingsmissie

Tot 2005 kent Daniël dit soort problemen niet. Maar dan gaat het goed mis. Tijdens een trainingsmissie van de luchtmobiele brigade in Afghanistan slaat hij met zijn jeep over de kop. ‘Mijn verwondingen waren zo erg dat ik werd gerepatrieerd naar het UMC Utrecht, waar ik urenlang werd geopereerd. Al die tijd was ik niet bij bewustzijn. Bijna drie weken later kwam ik bij uit mijn coma, in het bijzijn van mijn ouders en mijn vriendin Linda. Op dat moment besefte ik niet dat ik niet meer kon zien. Ik dacht dat het zo donker was door het verband om mijn gezicht. Toen mijn moeder me een paar dagen later vertelde dat ik blind was, vloeiden er de nodige tranen. Heb ik nog wel een toekomst, was mijn eerste gedachte. Maar ook: nu krijg ik dus wel een hond!’

Quote

Ik dacht dat het zo donker was door het verband om mijn gezicht.

Nieuwe uitdaging

Na zijn verblijf in het ziekenhuis begint Daniël aan een intensieve revalidatie. ‘Ik moest aansterken en tegelijk veel leren. Zoals lopen met een taststok en braille lezen, maar ook: accepteren dat ik vaker afhankelijk ben van anderen. Met vallen en opstaan ben ik op zoek gegaan naar een nieuwe uitdaging. Deze vond ik in de sport, waar ik in mijn jeugd en later als beroepsmilitair al veel affiniteit mee had. Tijdens mijn revalidatie ben ik begonnen met tandemwielrennen. Nu vul ik dat aan met zwemmen en hardlopen voor de paratriatlon. Uiteindelijk wil ik me, samen met mijn buddy Koen de Leeuw, kwalificeren voor de Paralympische Spelen in Tokyo in 2020.’

Vader zijn

Door de komst van zoontje Matz en dochter Nouk begint er een nieuw hoofdstuk in het leven van Daniël en zijn vriendin Linda. ‘Naast sportman geniet ik van het vader zijn. Nouk is onze kleine prinses van anderhalf en Matz is alweer vijf. Spelenderwijs helpt Matz me vaak. Als hij in een restaurant naar de wc moet, ga ik met hem mee. Maar eigenlijk loop ik achter hém aan, hij wijst de weg. Zo red ik me, met hier en daar wat hulp, heel aardig.’

Digitale hindernissen

Maar allerlei dagelijkse dingen blijven lastig. Digitale hindernissen bijvoorbeeld. ‘Ik kan met speciale software mijn computer informatie op websites laten voorlezen. Maar veel sites hebben buttons, plaatjes en bestelformulieren waaraan geen gesproken beschrijvingen zijn toegevoegd. Dat is een ramp. Ik weet niet waar ik op moet klikken, kom niet bij de informatie en kan niet bestellen. Hetzelfde geldt voor apparaten met touchscreens, zoals ovens, koffiemachines en wasmachines. Ik plak er stickertjes op met reliëf, maar ook dat werkt niet altijd, want vaak heeft één button meerdere functies.’

Geen onwil

Het is zeker geen onwil bij webbouwers en fabrikanten, meent Daniël. ‘Ze denken er gewoon niet aan dat hun producten ook gebruikt moeten kunnen worden door mensen met een visuele beperking. Als het bijvoorbeeld niet lukt om online te bestellen, stuur ik de webwinkel een mailtje. Dan wordt het altijd direct geregeld. Maar ik moet dus vaak een andere route nemen om iets voor elkaar te krijgen, dat kost veel energie.’

Quote

Ik moet vaak een andere route nemen om iets voor elkaar te krijgen.

Techniekstudenten

‘Dat je elke dag opnieuw allerlei problemen moet overwinnen als je blind bent, had ik vijftien jaar geleden niet kunnen bedenken. Maar ik stond er toen zelf ook niet bij stil hoe het is om niets te kunnen zien. Daarom vind ik het super dat Bartiméus techniekstudenten wil leren om bij het ontwerp van een website, app of apparaat al rekening te houden met een toegankelijke bediening voor mensen met een visuele beperking. Het had voor mij natuurlijk twintig jaar geleden al moeten gebeuren, dat zeg ik er wel bij. Maar het geeft me ook vertrouwen in de toekomst.’

Foto van Daniël met zijn geleidehond

Dit interview is mogelijk gemaakt door Bartiméus Fonds.